Wrocławska Europa | Ewa Houszka, Muzeum Narodowe we Wrocławiu

Pierwsza w historii wystawa prezentująca mało znaną dziś twórczość Bartłomieja Strobla – malarza działającego we Wrocławiu w pierwszej połowie XVII w. i uznawanego za jednego z najwybitniejszych artystów Europy Środkowej tego okresu. Przypomniana została również postać biskupa Karola Ferdynanda Wazy, mecenasa sztuki i hojnego ofiarodawcy. Wystawionych jest około 100 dzieł sztuki, wśród nich znajdują się eksponaty tak wyjątkowe, jak prawie nigdy nieopuszczająca Jasnej Góry rubinowa sukienka obrazu częstochowskiej Madonny, po raz pierwszy pokazywane w przestrzeni muzealnej obrazy ołtarzowe i epitafijne, czy wreszcie srebrne i złote precjoza z niedostępnych skarbców katedralnych i klasztornych.

Bohaterowie wystawy

Główny bohater wystawy Bartłomiej Strobel był wrocławianinem wyznania luterańskiego, potomkiem malarzy. W rodzinnym mieście spędził kilkadziesiąt lat, obracał się w kręgu miejscowej elity intelektualnej, był ceniony jako malarz i erudyta. Z czasów pobytu Strobla we Wrocławiu i na Śląsku pozostało zaledwie kilka dzieł, wśród nich Ukamienowanie św. Szczepana (wł. Muzeum Narodowe w Poznaniu), Portret Johanna(?)Vogta (wł. Muzeum Narodowe we Wrocławiu). W 1634 r., w czasie wojny trzydziestoletniej, artysta wyemigrował z Rzeczpospolitej, do Prus Królewskich. Tam pracował na zlecenie katolickich duchownych, udało mu się stworzyć własny typ wyobrażeń maryjnych i hagiograficznych, uznawanych niekiedy za zbyt świeckie.