Od redaktora

Często zadaję sobie to pytanie, zadaję je przede wszystkim przed ważną rozmową ze swoimi pracownikami, z uczniami, rodzicami. Jak rozmawiać, co robić, jakie cechy charakteru w sobie wzmacniać, aby stały się powodem do naszej dumy i przyczynkiem, dla którego inni chcą nam wyrazić wdzięczność. Nie musimy jednak czekać aż do sędziwego wieku.

Stephen R. Covey, jeden z największych autorytetów w zakresie zarządzania i rozwoju potencjału ludzkiego na swoich zajęciach proponuje uczestnikom, aby wykonali ćwiczenie, które pozwoli odkryć im to, co dla nich najważniejsze, ich priorytety życiowe. W tym celu każdy z uczestników powinien oczami wyobraźni zobaczyć siebie podczas swojego ważnego jubileuszu na scenie w najbardziej reprezentacyjnym miejscu, teatrze, sali koncertowej lub operze. Zobaczmy siebie, jak jesteśmy na scenie, a widownia wypełniona jest po brzegi. Wszystkie te osoby przyszły z naszego powodu, dla nas, aby nam podziękować. Za chwilę będą wygłaszane podziękowania przez naszych bliskich, rodziny, przyjaciół, współpracowników. Covey prosi, aby zastanowić się nad tym, co chcielibyśmy usłyszeć? Za co chcemy, aby nam podziękowano, za jakie cechy charakteru, co takiego zrobiliśmy dla innych, że dziś nas szanują, za jakie nasze osiągnięcia chcą wyrazić podziw. W ćwiczeniu tym Covey wprowadza kategorię „perspektywa końca”. Stąd tak sformułowane pytanie: co chciałbym usłyszeć od swoich bliskich, kiedy będę już na emeryturze, czy też świętował swój ważny jubileusz.

Celem tego ćwiczenia jest przede wszystkim uświadomienie sobie, że każdy z nas samodzielnie określa swoje priorytety, cele, marzenia, którym wystarczy jedynie dopisać datę realizacji, aby móc je we właściwym czasie skonkretyzować. Co takiego chcielibyśmy usłyszeć? Często zadaję sobie to pytanie, zadaję je przede wszystkim przed ważną rozmową ze swoimi pracownikami, z uczniami, rodzicami. Jak rozmawiać, co robić, jakie cechy charakteru w sobie wzmacniać, aby stały się powodem do naszej dumy i przyczynkiem, dla którego inni chcą nam wyrazić wdzięczność. Nie musimy jednak czekać aż do sędziwego wieku. Już dziś możemy dowiedzieć się, za co inni nas podziwiają, jakie nasze osiągnięcia wywołują ich zachwyt, jakie zachowania cenią w nas najbardziej?

Ćwiczenie proponowane przez Coveya sprawia, że otrzymujemy swoisty kompas, który ułatwia dokonywanie codziennych wyborów i podejmowanie zawodowych decyzji. Tym samym wyznacza nam kierunek wędrówki. Kompas ułatwia dotarcie do celu, nie pozwala zagubić się w świecie chaosu i relatywizmu wartości. Jest jeszcze jeden aspekt tego ćwiczenia. Otrzymujemy z naszego wnętrza najważniejsze dla nas priorytety, sami je bowiem tworzymy. To są naprawdę nasze cele, marzenia. Covey twierdzi, że jeżeli tylko pojawiają się marzenia, oznacza, że posiadamy w sobie zasób, który pozwala je zrealizować. Szczęśliwa rodzina, piękny dom, wykształcenie, studia za granicą, praca nad ciekawym projektem. Każdy, jeżeli tylko nie ulega społecznemu oczekiwaniu, odkryje to, co dla niego jest najważniejsze. Dostaje plan, który może realizować wykorzystując swoje talenty, silne strony i kompetencje.

Bez względu na to, co robimy, czym się zajmujemy zawodowo, mamy szansę otrzymać takie podziękowania. Oglądam w telewizji historię wyjątkowego lekarza, kardiologa, o którym pacjenci mówią, że przez całe życie będą mu wdzięczni za pomoc, zrozumienie i empatię. Z uznaniem, podziwem i ze łzami w oczach młodzi pacjenci i ich rodzice mówią, jak wiele znajdują powodów do szczerych podziękowań. Nie chodzi tu tylko o nasz wkład w życie innych, ale też o nasze cechy charakteru. Czy byliśmy sprawiedliwi, uczciwi, konsekwentni, pracowici… Warto w każdym momencie, czy podczas lekcji, czy w domu, zadawać sobie pytanie, czy to, co właśnie robię i mówię jest tym, za co chciałbym, aby w przyszłości inni mi podziękowali.

Na koniec już ostatnie pytanie. A gdyby ta uroczystość rzeczywiście miała miejsce i odbywała się dzisiaj? Co usłyszymy o naszych cechach charakteru, wkładzie w życie innych i naszych osiągnięciach?


Witold Kołodziejczyk