www.edukacjaidialog.pl Blogi Cyfrowa szkoła - świat nie całkiem realny

Cyfrowa szkoła - świat nie całkiem realny

Roman Lorens, 19 Marzec 13 Dodaj komentarz Wyślij Drukuj

Nowe technologie informacyjno - komunikacyjne nieodwracalnie zmieniły współczesny świat, który stał się globalną wioską. Żywiołowy rozwój Web 2.0, wyzwolił w wielu ludziach ogromne pokłady kreatywności. Świadomość, że mogą współtworzyć i współdzielić się wiedzą spowodowała, że bardzo wielu młodych ludzi wykazuje się niespotykaną dotąd aktywnością intelektualną i komunikacyjną.

Dwa światy

Zachodzące zmiany wywierają również wpływ na edukację. W naszych szkołach przebywają uczniowie, którzy w życiu codziennym wykorzystują w pełni możliwości jakie dają im narzędzia Web 2.0.

To pokolenie „Z”, dla którego bogactwo nowych technologii jest czymś zupełnie naturalnym. MP3, serwisy społecznościowe, współtworzenie i współdzielenie się wiedzą to ich naturalny świat.

Uczniowie Ci, bardzo często zderzają się w szkołach z nauczycielami, którzy opierają się w procesie edukacji na tradycyjnej tablicy i kredzie. Trudno nie zgodzić się z M. Prensky, że nauczyciele pozostając „cyfrowymi imigrantami”, próbują uczyć „cyfrowych tubylców”.

Niestety, zapominają przy tym, że „cyfrowy tubylec” w społeczeństwie informacyjnym wymaga zupełnie nowego podejścia w nauczaniu, dzięki któremu będzie potrafił płynnie przetworzyć docierającą do niego informację w praktyczną wiedzę.

Nowy model dydaktyki

Ale bodaj największym problemem polskiej edukacji jest zmiana mentalności nauczycieli i przekonanie ich, że korzystając z internetu można zarówno uczyć się jak i nauczać. W naszych szkołach króluje staroświecki model nauczania, oparty nie tylko na przekazywaniu wiedzy przez nauczyciela z jednej strony, a biernym odbiorem tych treści przez uczniów z drugiej, ale i e jedynie nauczyciel jest źródłem wiedzy. Tymczasem rozwój technologii ICT, a także pojawienie się pokolenia Z, powinno usunąć ten model nauczania do lamusa.

Internet staje się dla nas miejscem, w którym lepiej pamiętamy to, gdzie można znaleźć określoną informację, niż zapamiętujemy ją samą. W konsekwencji nie pamiętamy znalezionej informacji, gdyż wystarczy nam świadomość, że wiemy gdzie ją znaleźć.

W kontekście powyższej tezy, model nauczania stosowany w naszej szkole staje się totalnie anachroniczny.

Bo tutaj jest jak jest...

Czytając artykuły poświęcone cyfryzacji szkoły zacząłem odnosić wrażenie, że ma to być cudownym panaceum na wszystkie bolączki polskiej szkoły. Czy w istocie tak jest? Pracując w tejże szkole, nie mogę oprzeć się wrażeniu, że szkoła uczy tego, co sama w tym momencie wie. Co ciekawe- wmawia uczniom, że przygotowuje ich do życia w przyszłości. Nie zauważam jednak refleksji nad tym, jak to życie – uwzględniwszy szalony postęp technologiczny- ma wyglądać za lat 10, 15 czy nie daj Boże 20. Uczymy zatem „dziś tu i teraz” korzystając z wiedzy zapisanej w podręcznikach wydrukowanych często kilka lat temu. Nie potrafimy nauczyć uczniów szukania wartościowych informacji, odkrywania nowych źródeł wiedzy, aktywności i kreatywności.

I żadna cyfrowa szkoła tego nie zmieni, tym bardziej w wersji „macie tableta i uczcie się”. Bez contentu, bez e-podręczników, bez nauczycieli przygotowanych do tej pracy i chcących ją wykonywać...

Z wielką przyjemnością odnotowuję natomiast coraz częściej pojawiające się informacje medialne o szkołach, w których uwolniono sieć uruchamiając wifi. Co ciekawe- zazwyczaj odbywa się to na prośby i postulaty samych uczniów. Szkolna sieć wykorzystywana jest przez uczniów podczas lekcji do zdobywania nowej wiedzy. I nie są potrzebne tutaj żadne rodzące się w bólach ministerialne programy. Uczniowie wykorzystują posiadany przez siebie sprzęt: telefony komórkowe, smartfony czy – rzadziej notebooki i laptopy. Koszt „cyfryzacji szkoły” – kilkaset złotych.

www.flickr.com

Co dalej...

„Cyfrowa szkoła” w polskiej szkole dopiero zaczyna się rozwijać natrafiając na szereg problemów. Zaliczam do nich chociażby brak regulacji prawnych określających zasady wykorzystania nauczania zdalnego w szkole, które musi rozwiązać Ministerstwo Edukacji Narodowej. Mam tylko nadzieję, że powstaną regulacje dotyczące zasad przeliczania czasu pracy nauczyciela w sieci, na godziny pracy „przy tablicy”.

Oczywiście pozostaje jeszcze kwestia szkoleń, zwłaszcza metodycznych dla nauczycieli i odpowiedniego sprzętu w każdej klasie szkolnej. Bardzo cieszy mnie co prawda fakt, że wiele organów prowadzących, nie czekając na odgórne rozstrzygnięcia realizuje z wykorzystaniem własnych środków finansowych projekty e-szkoły, ale trudno oczekiwać, że wszystkie samorządy będą się w takie przedsięwzięcia angażowały.

Kluczowa pozostaje dla mnie rola nauczyciela w procesie cyfryzacji, tym bardziej, że przestaje on być ekspertem, który posiada monopol na wiedzę, a staje się przewodnikiem, który ułatwia wspólne uczenie się.

Zmiany te wymuszać będzie pokolenie „Z”, które ma bardzo duże wymagania względem systemu edukacji, w którym funkcjonuje. W tej sytuacji nauczyciel wręcz nie ma wyjścia – musi być gotowy na zmianę modelu nauczania! Wszak jego misja ma sens tylko wtedy, gdy jest tam, gdzie jego uczniowie!

Aktualna ocena

Oceń

Podziel się

KOMENTARZE

Aktualnie brak komentarzy. Bądź pierwszy, wyraź swoją opinię

DODAJ KOMENTARZ

Zaloguj się albo Dodaj komentarz jako gość.