Publikacje

Justyna Fiedorczuk, 14 Sierpień 09, komentarze (0)

Zatem witamy w Akademii Helltona, czyli o mobbingu w szkole

"Prawda jest jak przykrótki koc, pod którym marzną stopy. Naciągasz go, rozciągasz, zmieniasz, przekładasz, ale nigdy nie przykryje żadnego z nas." To właśnie Prawda nie pozwala nam patrzeć na środowisko szkolne jedynie przez pryzmat uśmiechniętych dzieci i beztroskich lat dzieciństwa. Szkoła, zarówno jako budynek i jako społeczność, kryje w sobie zjawiska, które przerażają i wprawiają w stan osłupienia dorosłych, ale przede wszystkim są elementem świata, w którym muszą żyć dzieci ? niegotowe, nieodporne na zło i często niezdające sobie sprawy ze skutków swych poczynań.

?Pojęcie ?mobbingu? rozumianego jako terror psychiczny stosowany przez grupę wobec jednostki nie jest niczym nowym w kontekście pracy zawodowej. (?)Inaczej rzecz się ma w szkolnictwie: tylko w niektórych szkołach próbuje się zaradzić mobbingowi? Taki stan rzeczy jest trudny do zrozumienia, ponieważ już w latach sześćdziesiątych minionego wieku, pewien szwedzki lekarz dostrzegł właśnie wśród dzieci, wrogie wobec siebie zachowania, utrzymujące się przez długi okres czasu. Nazwał to ? używając angielskiej terminologii ? właśnie ?mobbingiem?. Dopiero w latach osiemdziesiątych prof. Heinz Leymann zaobserwował podobne wrogie zachowania wśród pracowników w miejscach pracy. Od tej pory Leymann jest wiodącym, międzynarodowym ekspertem w dziedzinie psychicznego znęcania się nad współpracownikami w miejscach pracy. Najbardziej zauważalną różnicą pomiędzy mobbingiem w szkole a w miejscu pracy jest fakt, iż w wyniku złej atmosfery, powodującej pogarszanie się wyników w nauce nie powstają żadne widoczne straty ekonomiczne dla państwa , a tylko takie są przekonujące dla większości sprawujących władzę. Jak obliczyć koszta poniesionych strat emocjonalnych? Ile wynosi stracone dzieciństwo, pełne lęku i frustracji? Rozwiązanie lub przynajmniej złagodzenie zjawiska mobbingu uważam za jedno z ważniejszych zadań w XXI wieku.

Barbara Zegrodnik, 15 Sierpień 09, komentarze (0)

Edukacja moralna w praktyce

Pracowałam kiedyś w małej szkole niepublicznej, w której Rada Pedagogiczna składała się zaledwie z około dwudziestu nauczycieli. W tym czasie w tygodniku Polityka natknęłam się na wywiad z Lindą i Richardem Eyre, którzy są założycielami międzynarodowej organizacji rodziców Homebase. Jej celem jest wspieranie rodziców w trudnym procesie wychowywania dzieci w oparciu o moralność, etykę i wartości. Zainspirowana tą publikacją zaproponowałam w mojej szkole realizację programu wychowawczego ?Szkoła z wartościami?. Wymagało to spójnego i konsekwentnego działania wszystkich nauczycieli. W tej niedużej szkole było to możliwe.

Xawery Stańczyk, 10 Wrzesień 09, komentarze (0)

W rozkroku. Edukacja kulturalna wobec wyzwań współczesnego świata

Jak pokazują badania, Polacy sferę kultury traktują po macoszemu. Na pierwszym miejscu stawiają pracę, dom, rodzinę, zdrowie, a zaspokajanie potrzeb kulturalnych (czytanie książek, wizyty w kinie lub teatrze, udział w spotkaniach itd.) odkładają na nieokreśloną, odległą przyszłość, kiedy już nie będą musieli martwić się o inne sprawy. Aktywność kulturalna sprowadzana jest często do biernego odbioru nadawanych masowo treści: oglądania telewizji i czytania gazet. Dotyczy to zwłaszcza Polaków w średnim wieku, pracujących ? młodzi oraz emeryci przeznaczają na aktywność kulturalną stosunkowo więcej czasu. Co więcej, Polacy zwykle oczekują, że rozrywki kulturalne zostaną im zorganizowane i dostarczone, a także, aby były jak najliczniejsze, jak najróżnorodniejsze, a najlepiej i darmowe.

Katarzyna Lach, 14 Wrzesień 09, komentarze (0)

Zabawa w teatr - czyli kilka słów o metodzie socjodramy.

"Powiedź mi, a zapomnę.

Pokaż mi, a zapamiętam.

Pozwól mi przeżyć, a zrozumiem."



Nasz dotychczasowy system oświatowy skierowany jest tylko na rozwój intelektualny uczniów, który jest na pierwszym planie i jest najważniejszy. Małą rolę przykłada się do rozwoju osobowości wychowanka w kierunku dojrzałości emocjonalnej, moralnej i filozoficznej. Nie wspomaga się rozwoju uczuć i postaw społecznych oraz umiejętności twórczego przystosowania się do życia i urzeczywistnienia siebie w świecie. Wychowanie powinno również pomóc w zdobywaniu praktycznych technik i sposobów zachowań wobec ludzi, przedmiotów i instytucji. Jest metoda, która mogła by uzupełnić ten brak w polskim systemie oświatowym, a mianowicie technika dramowa.

Justyna Fiedorczuk, 14 Listopad 09, komentarze (0)

Filozoficzne spojrzenie na pojęcie wartości

Problematyka wartości jest stałym przedmiotem badań i refleksji filozoficznej, począwszy od klasyków filozofii greckiej – Sokratesa, Platona i Arystotelesa. Naukową analizę istoty wartości ujętą z filozoficznego punktu widzenia podjął na początku drugiej połowy XIX wieku Rudolf Lotze. Dowodził on, że normy etyczne tym różnią się od przyrodnich, iż nie tracą swego znaczenia nawet wówczas, gdy nie są w istocie osiągane. Oznacza to, że reprezentują określone dobra, czyli coś, co posiada wartość.  O tym, jak ceniona jest dana wartość, przesądza to, jakie ludzie nadają jej znaczenie.

Beata Papuda, 18 Marzec 10, komentarze (0)

Czytanie i pisanie u dzieci słabo widzących – którędy omijać trudności?

Faktem oczywistym wydaje się, że próby czytania lub pisania przy zaburzonym widzeniu mogą prowadzić do wielu błędów oraz wymagać nieraz ogromnego wysiłku. Wystarczy wyobrazić sobie zdrowemu człowiekowi jak trudno byłoby rozpoznać litery zlewające się w jednostajną linię lub jak męczącym zajęciem byłoby czytać tekst przez lupę, litera po literze. Przed takimi oraz o wiele bardziej trudnymi zadaniami staje siedmioletnie dziecko słabo widzące przychodzące do szkoły. Dodatkowym utrudnieniem jest fakt, że czytanie i pisanie to umiejętności stanowiące swoiste novum dla dziecka, nieznaną jakość mowy, swego rodzaju obcy, a do tego jakże skomplikowany język. Dojrzałość szkolna ucznia słabo widzącego w zakresie funkcji percepcyjno motorycznych często nie jest na poziomie przeciętnego dziecka w wieku siedmiu lat. W związku z tym prognozę dalszych postępów w zakresie tych umiejętności zwykle określa się jako ciąg niepowodzeń.
Czytanie i pisanie współcześnie uważa się za procesy fazowe. Dawniejsze definicje tych umiejętności skupiały się jedynie na ich technicznej poprawności wówczas „umieć czytać” znaczyło tyle co „przekładać obrazy na dźwięki”, pisanie było czynnością dokładnie odwrotną. Według A. Brzezińskiej (1987) czynności te są czymś więcej, składają się bowiem  z trzech aspektów: sensomotoryczny odpowiedzialny za stronę techniczną, semantyczny za podstawę mający zrozumienie czytanej treści oraz krytyczno – twórczy wyrażający się emocjonalno – motywacyjnym podejściem do tych aktywności. Jak się okazuje świadomość tej złożoności w procesie dydaktycznym otwiera nowe możliwości dla dzieci z zaburzeniami wzroku przy początkowym nauczaniu umiejętności czytania i pisania.

Katarzyna Lach, 12 Kwiecień 10, komentarze (0)

Nasz Dziadek – czyli kilka słów o ogniskach wychowawczych Kazimierza Lisieckiego oraz współczesnych formach pomocy „dzieciom ulicy”

„Ognisko jest nam przecież drugim domem”[1]

Elżbieta Kanarkiewicz, 11 Lipiec 10, komentarze (0)

WYCHOWAWCA ŚWIETLICY - NAUCZYCIEL CZY "ŚWIETLICZANKA"?